Mój mąż ma dzisiaj urodziny :) skończył 28 lat i nie może przeboleć, że za niedługo 30 na karku. Ja się z niego śmieję, bo nie odczuwam jakoś dotkliwie mijającego czasu... A przecież ucieka.... Krzyś ma już 5 lat, a nam w tym roku mija 10 lat związku... I kiedy to minęło? Przecież dopiero się w sobie zakochaliśmy jak wariaty... Ale niestety nasze uczucie się zmieniło tak jak te lata, które razem spędziliśmy... I Krzyś się zmienia. Już nie tak drastycznie jak w pierwszym roku życia, ale jednak zmiany są... Ja także trochę się zmieniłam. Przede wszystkim mam jakieś 15 kilogramów na plusie... :))) No i czas ucieka.... Więc może pora na zmiany? Ja nie bardzo je lubię... Ale chyba jestem w stanie rzucić wszystko i przenieść się do Katowic... Do M. Bo co nas tutaj trzyma? Krzyś może pójść do nowej szkoły tam... Zostaje moja mama i na pewno to jej się nie spodoba, ale nie chce nam przepisać domu. A ja nie chcę tutaj tkwić... Ja marzę o własnym małym domku... O tym żebym miała swój kąt... Może ktoś pomyśleć, że jestem wredna, bo mama mi pomogła, a ja chcę ją zostawić... Ale to nie tak... Jestem w stanie jej pomagać nadal. Pewnie nie na taka dużą skalę jak do tej pory, ale oprócz mnie ma jeszcze czworo dzieci... Wszystko się sprowadza niestety do pieniędzy... Wszyscy pracują, ale żadna z moich sióstr nie spojrzy na to, że to mój mąż musi jechać w świat żeby i ich matce nie zabrakło... A moja mama nadal jest niewdzięczna... Och... Ona na razie nie wie nic o naszych planach, bo to na razie są takie nasze luźne rozmowy... Na razie M. pojechał na kilka tygodni, a już nie może wytrzymać... Martwi mnie to wszystko... Sytuacja z mamą... To czy ja faktycznie chcę jednak zostawić mój świat tutaj... Na razie jest we mnie więcej sprzeczności i pytań bez odpowiedzi... Trochę mi lepiej jak to wyrzuciłam z siebie... Zmiany, zmiany... Dlaczego muszą być takie przerażające... ?

Magadalena8